Monsieur le Directeur, de basset van de camping heet eigenlijk Destroy. Wellicht omdat hij op jeugdige leeftijd nogal wat spullen vernield heeft. Hij zit soms met zijn halsband vastgebonden aan een lang touw van misschien wel 30 meter. Zo hangt hij wat rond bij de receptie en het terras van het restaurant. Dat is handig om hem een beetje in de buurt te houden, maar niet zo leuk voor de bediening op het terras. Meer dan eens moet Destroy langs de weg van zijn touw in een slalom patroon worden terug geleid omdat hij anders heel creatief tafels en stoelen herschikt tot een nieuwe indeling.
Hij slaapt of ligt lui naar de voorbijgangers te kijken, die over het fijne grindpad naar het parkeerterrein of het meertje lopen. Die basset met zijn korte dikke kromme poten, met flaporen tot bijna op de grond, zou best een heel bruikbare hond kunnen zijn, als zijn poten wat langer waren. Nu sleept bij het minste of geringste zijn buik bijna over de grond. Hij heeft alles al een keertje gezien, hij komt niet meer zo snel onder de indruk. 's Morgens ligt hij vaak te slapen naast de stoel van de bazin in het receptiekantoortje.
Soms, als hij van zijn lange touw bevrijd is, gaat hij op de camping bij alle caravans en tenten eens even op bezoek. Hij besnuffelt de tafels en stoelen, controleert de tentharingen, bekijkt de gasten en zodra zijn besluit tot goedkeuring genomen is scharrelt hij weer verder. Bij ons heeft hij daar wat meer tijd voor nodig, wij lijmen hem met een hondenkoekje en dus vertoeft hij wat langer in ons gezelschap en maakt een praatje met Scott, onze chocoladebruine labrador.
Zo'n labrador heeft zwemvliesjes tussen zijn tenen en wordt razend enthousiast als hij het meertje ziet. Hij rent naar het water, gaat er tot zijn buik in staan en kijkt om: 'Vooruit baas, waar blijf je nou met dat balletje'. Als een zeehond met het puntje van zijn neus boven het water en met krachtige zig-zag slagen van zijn staart, zoals een gondelier in Venetië dat doet, met één roeispaan achterop de boot, zwemt hij met grote precisie naar het balletje. Dat heeft hij binnen de kortste keren tussen zijn tanden en weer terug op de kant bij het baasje. Daar heeft Destroy niet van terug en die zit stomverbaasd het hele schouwspel te bekijken. Hij krabt zich eens achter zijn grote flaporen en zinkt met eerbiedige aandacht neer, de kop op beide voorpoten. Dit heeft hij nog nooit gezien.
Het spel van in en uit het water wordt zo nog een tijdje voortgezet, en hoe we ook uitdagen, Destroy is er niet toe te bewegen om ook een duik in het meertje te nemen. Misschien vertrouwt hij zijn eigen (te)korte poten niet en kan hij zich niet voorstellen dat hij daarmee kan zwemmen. Zijn grote flaporen bieden ook al geen soelaas. Het balletje vindt hij wel interessant, maar daar past Scott heel goed op.
Als Scott het zwemspel tenslotte moe is, en gaat bekijken wat er nog meer te doen valt, heeft hij snel het lange touw van Destroy ontdekt. Samen spelen ze daarna het spelletje touwtrekken, de basset omdat het aan zijn halsband zit vastgebonden, en Scott omdat hij er zijn tanden in heeft gezet. Het is een voortdurend trekken en tussen de tanden grommen naar elkaar, en het fijne grind van het pad wordt flink door elkaar gewoeld. De aanwezigen op het terras, wij met een ijsje, anderen met een drankje, worden vermaakt met het nieuw uitgevonden spelletje van Scott en Destroy. Totdat,... de halsband van Destroy plotseling over zijn kop en zijn flaporen schuift, en hij ervandoor gaat. Scott blijft stomverbaasd staan met het touw in zijn bek, is daardoor afgeleid en Destroy ziet zijn kans schoon en grijpt het balletje van Scott dat een paar meter verder onbeheerd op het gras lag. In een mum van tijd is hij er vandoor, met een behendigheid die je niet zou verwachten van Monsieur le Directeur. Scott is er gewoon beduusd van maar gaat er tenslotte achteraan. Een nieuw spel is geboren. Met de bal voor je neus plat op de grond gaan liggen, wachten tot de labrador komt aanstormen, en dan op het allerlaatste moment vliegensvlug het balletje pakken en sierlijk als een topvoetballer opspringen, de aanvaller ontwijken en precies de andere kant ophuppelen. Door zijn vaart duurt het even tot de labrador in een spervuur van opspattend grind afgeremd en omgedraaid is, en die tijd gebruikt Monsieur le Directeur om op zijn gemak weer met het balletje voor zijn neus te gaan liggen uitdagen.
Dit is zijn terrein, hier is hij nu eens niet te verslaan. Uiteindelijk moest Scott zijn meerdere erkennen, het balletje bleef in het bezit van Destroy. Slechts met grote moeite hebben we het weer in handen gekregen. Zoals altijd met honden moest er omkoping met koekjes aan te pas komen om Destroy af te leiden, zodat wij met Scott en het balletje weer naar de caravan konden gaan.
De volgende dag kwam Monsieur le Directeur gewoon weer even op bezoek. Ik weet niet of ze er samen nog over gesproken hebben.
