Hommels de kluts kwijt

Net naast het raam van mijn huisje in het bos staat een eikenboom. Tegen de stam hangt aan een spijker een nestkastje voor de vogels. Zo'n kastje van hout, een schuin dakje erop en bovenaan een rond gat van 3 of 4 cm doorsnede. Als ik met mijn laptop aan de tafel zit dan kijk ik schuin door het raam naar buiten, en precies op dat nestkastje. De afstand is 'hemelsbreed' maar anderhalve meter dan, dus ik kan alles goed zien.

Door de bedrijvigheid daar word ik afgeleid. Alles vliegt af en aan, voortdurend erin en eruit. Er vliegt ook nog een hele zwerm omheen alsof ze elkaar in de gaten houden. Naast de opening zit een beestje de wacht te houden. Hij of zij houdt nauwlettend in het oog wie er allemaal in gaat, en wie er weer naar buiten komt. Bijna als een portier bij de receptie van een hotel, of de baas van de afdeling bij de prikklok van de fabriek. Tijdens al die drukte vindt er ook nog een verbouwing plaats; de ingang wordt langzamerhand veranderd. De deur die eerst 3 á 4 cm was, wordt verkleind tot slechts ongeveer 1 cm doorsnede, zodat de beestjes er precies door kunnen.

Nee, ik heb het niet over vogeltjes, het gaat hier over hommels. Eigenlijk is het al zo dat die beestjes met hun warme wollen trui aan, veel te dik en te zwaar zijn om te kunnen vliegen met die kleine dunne vleugeltjes, maar dat weten ze niet en dus vliegen ze toch gewoon rond. Nu zijn ze echter helemaal de kluts kwijt, nu denken ze zelfs dat ze vogels zijn en dat ze in een vogelhuisje moeten gaan wonen. Je ziet steeds gekkere dingen, is dat misschien ook door de klimaatverandering?

Krantenbericht

Dit had een krantenbericht kunnen zijn na de Breda Meeting.

Breda 2 februari 2009

Van onze correspondent.

Naar verluid heeft zich gisteren een drama afgespeeld bij kinderboekenschrijfster Zjors. Hulpverleners, die na telefoontjes van omwonenden, met loeiende sirenes de wijk in scheurden, troffen daar verwarde, apathische en in shocktoestand verkerende mensen. Uit de moeizaam verzamelde getuigenverklaringen is enigszins gereconstrueerd wat zich waarschijnlijk heeft afgespeeld. Op het moment dat de slachtoffers hun verhaal stamelden arriveerden ook enkele bezoekers uit Groningen. Ze gebruikten een TomTom en toen deze navigator meldde: “u heeft uw bestemming bereikt”, zijn ze uitgestapt, stomverbaasd en bovenop een viaduct. Ze zijn toch maar doorgereden, maar toen de TomTom voor de 25-ste maal zei: “draai waar het kan en keer terug”, hebben ze die auto maar laten staan en zijn ze te voet verder gegaan. Ze kwamen dus veel later. Daardoor konden ze echter wel melden dat het de bedoeling was dat iedereen om 14:00 uur bij Zjors op bezoek zou komen voor een meeting.

Toen de hulpverleners het pand betraden troffen ze een ravage aan. Tegen de muren op het half afgekrabde behang klodders grijs-bruine smurrie, volgens de Groningers waarschijnlijk een prutselpaninhoud. Plantenbakken, salon- en bijzettafeltjes ondersteboven. Met drie flessen wijn in het keukenkastje weggekropen zat een bange deelnemer. Niet aanspreekbaar en stamelend: “af, af, af”. Overal platgetrapte chips, aangevreten cake en vlaamse taarten, koekjes en kapotte bonbons, plassen wijn en bier. In een Kliko vuilcontainer om de hoek, 6 angstige bezoekers, als haringen in een ton; ze wilden er niet meer uit. In de eikeboom in de tuin zaten er ook nog 4.

Middenin de ravage lag een enorme chocoladebruine Labrador te pitten. De twee kleine hondjes van Zjors werden teruggevonden in een zo goed als lege regenton. Ze drogen nu bij de verwarming.

Aanvankelijk was de meeting nogal rustig begonnen, ware het niet dat de enthousiaste Labrador met zijn staart meteen diverse kopjes koffie van de tafels mepte. Dat was normaal zei Peter, die zich verontschuldigde omdat hij het reusachtige beest van 45 kg. niet alleen thuis had kunnen laten. “Wij zijn eraan gewend om de kopjes hoog te zetten”, zei hij, maar Zjors wist dat niet bijtijds.

Toen besloten werd dat er genoeg gekletst was en dat er eens eten op tafel moest komen, is de hel losgebroken. De Labrador, die misschien in een vorig leven verslaafd was aan prutsel, was niet meer te houden en heeft samen met de twee hondjes van Zjors de boel op stelten gezet en een prutsel-orgie ontketend. Voor de deelnemers zat er niets anders op dan het vege lijf te redden. Inmiddels zijn nu de meeste weer gevonden en is er groepstherapie georganiseerd in het buurthuis. Vermoedelijk zullen er in de loop van deze week nog enkele opduiken, stinkend naar bedorven prutsel. De schoonmaakdienst van de gemeente is bezig de woning weer bewoonbaar te maken. De Labrador ligt er nog. Af en toe doet hij lui één oog open en kijkt alsof hij wil zeggen: “gaan we nou morgen weer lol trappen?”.