Hommels de kluts kwijt

Net naast het raam van mijn huisje in het bos staat een eikenboom. Tegen de stam hangt aan een spijker een nestkastje voor de vogels. Zo'n kastje van hout, een schuin dakje erop en bovenaan een rond gat van 3 of 4 cm doorsnede. Als ik met mijn laptop aan de tafel zit dan kijk ik schuin door het raam naar buiten, en precies op dat nestkastje. De afstand is 'hemelsbreed' maar anderhalve meter dan, dus ik kan alles goed zien.

Door de bedrijvigheid daar word ik afgeleid. Alles vliegt af en aan, voortdurend erin en eruit. Er vliegt ook nog een hele zwerm omheen alsof ze elkaar in de gaten houden. Naast de opening zit een beestje de wacht te houden. Hij of zij houdt nauwlettend in het oog wie er allemaal in gaat, en wie er weer naar buiten komt. Bijna als een portier bij de receptie van een hotel, of de baas van de afdeling bij de prikklok van de fabriek. Tijdens al die drukte vindt er ook nog een verbouwing plaats; de ingang wordt langzamerhand veranderd. De deur die eerst 3 á 4 cm was, wordt verkleind tot slechts ongeveer 1 cm doorsnede, zodat de beestjes er precies door kunnen.

Nee, ik heb het niet over vogeltjes, het gaat hier over hommels. Eigenlijk is het al zo dat die beestjes met hun warme wollen trui aan, veel te dik en te zwaar zijn om te kunnen vliegen met die kleine dunne vleugeltjes, maar dat weten ze niet en dus vliegen ze toch gewoon rond. Nu zijn ze echter helemaal de kluts kwijt, nu denken ze zelfs dat ze vogels zijn en dat ze in een vogelhuisje moeten gaan wonen. Je ziet steeds gekkere dingen, is dat misschien ook door de klimaatverandering?