De begroeting

Ze is stil, de wereld gaat aan haar voorbij.

Jaren geleden kwam ze in dit huis, en is er gebleven. In het begin praatte ze nog met de medebewoners. Ze kende zelfs nog mensen uit de omringende dorpjes, zoals vroeger iedereen elkaar kende op dit eiland. Toen liep ze nog zelf, voetje voor voetje, maar nu zit ze stil.

Jaren geleden keek ze nog rond, nu zit ze het grootste deel van de tijd met gesloten ogen. Dwalend tussen de schaduwen van het onderbewustzijn en misschien rakend aan flarden vage herinneringen aan een betrokken en zorgzaam leven. Moeder in een gezin van vijf kinderen, waar ze altijd klaarstond voor iedereen en zichzelf wegcijferde, altijd een vriendelijk woord, en vaak een grapje.
Maar ze begon dingen te vergeten en fouten te maken, en het ergst van alles was, dat ze het zelf wist en er verdrietig om was.

Ze is stil, de wereld gaat aan haar voorbij, en ze zit continue met gesloten ogen in haar rolstoel. Zelfstandig eten kan ze niet meer, ze wordt gevoed. Ze reageert nergens meer op. Als je op bezoek bent zit je stil naast haar, en houdt haar handen vast; een contact zonder woorden. Maar het is de vraag of zelfs dit contact nog doordringt tot in deze afwezige geest.
Maar het is goed zo, alles is al gezegd.

De oude moeder is stil, de wereld gaat aan haar voorbij, en het lijkt alsof ze hele dagen in haar rolstoel slaapt.
En dan, op een keer is de achterkleindochter voor het eerst mee op bezoek. In een opwelling wordt gezegd: ‘Nou moet je eens even opletten ma, en je ogen open doen’. ‘Kijk nou eens wie hier is... je achterkleindochter’.
Het is alsof een poort naar het verleden opengaat, en de wereld staat stil. Tot ieders verbazing opent de oude moeder de ogen, en kijkt naar haar achterkleinkind. Terwijl ze een begroeting glimlacht stromen tranen over haar wangen. Dan sluit ze haar ogen en verzinkt weer in zichzelf. De wereld is opnieuw buitengesloten, het moment is voorbij.
De toekomst werd begroet vanuit het verleden, de lijn door de evolutie is bevestigd.

De oude moeder zit weer stil, de wereld ging even niet aan haar voorbij.