De romantiek van fotografie, de geur van het bromide fotopapier, kent iemand dat nog? Tegenwoordig gaat het allemaal digitaal, daar zit geen geur aan. Het stinkt hoogstens naar het plastic van je toetsenborg ofzo. Nee, dan dat fotopapier. Die geur is ook de geur van de spanning of het beeld wat opkomt voldoet aan je verwachtingen. De spanning wordt nog even opgerekt, want je moet wachten tot het beeld volledig ontwikkeld is, en dat gebeurt bij goen-geel licht. Daarna in het fixeerbad, en even later mag het licht pas aan en kun je zien of het geowrden is wat je wilde. Intussen heb je nog eens in het dichtgevouwen envelopje van het fotopapier geroken, net alsof je daardoor weet of het nog wel goed is. Als je zo bezig was in je doka, dan hing die geur overal. Na afloop, weer buiten, was de romatiek weer grotendeels verdwenen en lagen de natte foto's overal te drogen. Geurloos verder door het leven.
In het digitale tijdperk sla je dat allemaal over. Ik werd op gegeven moment weer geconfronteerd met die geur, toen mijn zoon dozen maakte met aan de eene kant een piepklein gaatje, en aan de andere kant een stuk fotopapier. Een simpele camera die buiten ergens een tijdje weggezet werd en dan een beeld maakte op het papier.
Dat is tenminste echte fotografie, ... met een luchtje eraan.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten